| |
Snopków,
wieś należąca do gminy Jastków, leży na
północny wschód od Lublina, w odległości ok.
7 km od miasta. Zespół Pałacowo - Parkowy
usytuowany jest na południowym stoku wzgórza
opadającego do rzeki Ciemięgi.
Na początku
XV wieku (1409 r.) Snopków był własnością
rycerską należącą do Jana z Jastkowa alias
Jana ze Snopkowa. W latach 1413 - 1418
właścicielem majątku był Goworka - Goworek ze
Snopkowa herbu Rawa (Rawicz) oraz Piotr
Jastkowski tego samego herbu.
W 1428 r. na włościach jako dziedzic
występował Mikołaj Cebulka z Czechowa herbu
Cielepała - osobistość znamienita na owe czasu
- przez kilka lat sekretarz Księcia Witolda
Jagiełły, potem kanonik sandomierski.
Od 1496r.
Snopków pozostawał w rękach Jana i Stanisława
Ożarowskich herbu Rawa z Ożarowa. Spis szlachty
z roku 1531 podawał podział Snopkowa na dwie
części: Rafała (liczącą 6 łanów) łanów
Jakuba (4 łany), a w każdej z nich znajdował
się młyn.
Rafał Ożarowski, dziedzic na Snopkowi pierwszy
zaczął pisać się Snopkowskim. O Snopkowskich
ze Snopkowa świadczą dokumenty z akt Trybunału
Koronnego w Lublinie.
Babka Króla
Jana Sobieskiego III, Jadwiga z domu Snopkowska h.
Rawicz była żoną wojewody lubelskiego Marka
Sobieskiego. Po zejściu domu Snopkowskich, czyli
po śmierci ostatniego męskiego potomka, w 1627
r. dokonany został podział dóbr Snopkowskich
między krewnych.
Nie wiadomo
dokładnie, od kiedy Snopków znalazł się w
posiadaniu rodziny Trzcińskich (pierwsze
wzmianki pochodzą z 1805 r.). W czasie, gdy
majątek należał do Tadeusza Trzcińskiego, w
Snopkowie istniał już "stary dwór" -
murowany, parterowy - usytuowany we wschodniej
części obecnego założenia pałacowo -
parkowego.
W 1845r.
posiadłość obciążona pożyczkami Towarzystwa
Kredytowego Ziemskiego została sprzedana
Wojciechowi Wiercińskiemu, a kilka lat później
przeszła w ręce Antoniego Bobrowskiego,
najprawdopodobniej również z powodu
zadłużenia.
To właśnie Bobrowski był inicjatorem budowy
nowej siedziby - pałacu, który przetrwał do
naszych czasów. Prace budowlane datowane są na
lata osiemdziesiąte XIX w., a na przełomie
stuleci pałac został zamieszkany.
Nowy
właściciel unowocześnił także gospodarstwo,
powstały kurniki, kuźnia, wozownia i in. Dobrze
zagospodarowany majątek specjalizował się w
hodowli świń rasy nadbużańskiej i tzw. koni
remontowych dla wojska. Wystawiano zwierzęta na
wystawach gubernialnych, a nawet w Kijowie, w obu
dziedzinach osiągając znakomite wyniki.
Po śmierci
Antoniego Bobrowskiego spadkobiercami majątku
zostali Kazimierz i Julia z Bobrowskich,
małżonkowie Piaszczyńscy, Helena Arkuszewska z
domu Bobrowska oraz Maria Natalia Bobrowska.
Piaszczyńscy wykupili części majątku od
pozostałych i w 1897 r. stali się jedynymi
właścicielami Snopkowa.
Nie zmieniono
kierunku gospodarstwa nadanego przez Bobrowskiego.
Kazimierz Piaszczyński zajął się dodatkowo
hodowlą owiec, wspomina się nawet o karakułach.
Mimo kilkakrotnie zapowiadanych licytacji, do II
wojny światowej majątek pozostawał w rękach
Piaszczyńskich.
W pierwszych
dniach września 1939 r. kwaterował tu sztab
armii "Prusy" z generałem Stefanem
Dębem - Biernackim, w czasie okupacji pałac
zaadaptowano jako szpital dla rannych żołnierzu
Wehrmachtu.
Po
zakończeniu działań wojennych wszystkiego
obiekty zostały przejęte przez Skarb Państwa.
Majątkami na terenie gminy przeważnie
dysponowało wojsko.
W Snopkowie
znajdowały się bazy remontowe wojsk polskich i
radzieckich. Pod koniec 1945 r. na gruntach
dawnego gospodarstwa utworzono Stację Hodowli
Roślin, która istniała do 1970 r., kiedy to na
jej miejsce powstał ośrodek doświadczalny
Centralnego Laboratorium Przemysłu Paszowego
działający w Snopkowie do lat
dziewięćdziesiątych XX wieku.
* * *
|
|
|
|
)
)
)
)